Karanfil İle Zambak

Bugün seni benden uzak gördüm
Önceleri sarılırdın boynuma öperdin
Ben yanaşmasam bile sen yanıma gelirdin
Nedense bugün bütün duyguların kördüğüm

Bugün seni benden uzak gördüm
Ayak üstü muhabbet ettik önce
Belli ki bir işim vardı yarıda böldüğüm
Yine masum gülümsemen olsa da yüzünde
Sanki sen, sen değildin, bir başkasıydı gördüğüm

Bugün seni benden uzak gördüm
Bana eskisi gibi bakmıyorsun artık
Bir şiir gibi ele avuca sığmıyorsun
Sonbaharı hatırlatıyor yüzün
Sanki benden bir şeyler saklıyorsun

Ağaçlara küsmüş yapraklara kaldırımlar sahip çıkıyor
Karanfiller fecre inat mavi ateşlerde yanıyor
O an dört bir yana dağılsa da hüzün
Hiç sesini çıkartmayıp uslu bir çocuk gibi duruyor

Duruşun vodvilden bir sahneyi hatırlatıyor
Nastenka ağlıyor beyaz gecelerde
Zambaklar gün geçtikçe yaşlanıyor
Sensiz susuyor balkondaki çiçekler
Fesleğenler su koy verip senden yana çıkıyor

Bugün seni benden uzak gördüm
Oysa ekmeğimdi yarıya böldüğüm
Beyaz tebeşirim kara tahtanı aydınlatır bilirsin
Bilirsin de diğer yüzünün ay gibi karanlıkta olduğunu
Benden başkası aydınlatsın istemezsin
Yazdan kalma bir sonbahar günü
Peki neden nedensizce gidersin

Bugün seni benden uzak gördüm
Oysa güneşe dönüktü yüzün
Ben kırmızıyı severdim sen beyazı
İçimizde büyüttük karanfil ile zambağı
Beni hançerlese de unutmayacağım
Giderken bıraktığın bu son anı

Halit Eşref PAŞALIOĞLU