Gözlerimde bir İstanbul büyüyor, Beyoğlu’nun dar sokakları, yalnızlıkların gürültüsüyle doluyor. Galata Köprüsü’nden geçerken eşsiz bir manzaraya şahitlik ediyor gözlerim. Gölgeleriyle yarışan, yalnızlıklarına söz geçiremeyen insanların çığlıkları… Yalnızlığım her adımımda yerini özleme bırakıyor. Yalnızlığın özlemi…
Yıllardır alıştığım yalnızlık son buluyor, değişiyor İstanbul’un havası bir başka kokuyor bugün;
Sen sen…
Senden tarafa esiyor rüzgar. Üzerime iyice sinen kokun kesin bir son veriyor yalnızlığıma. Mutlak bir zafer…
Hiç böyle bir manzaraya şahit olmamıştım. İstanbul’a gözlerinden hiç bakmamıştım. Şimdi sevilmez mi istanbul ?
İstanbul içinde sen, gözlerinde koskoca İstanbul…
Yalnızlığımla sarılıyor tüm ruhum.
“Bu bir veda yalnızlığım, hoşçakal”
ve sen İstanbul’u bana sevdiren, gözleri İstanbul sevgilim… Hiç sarılmadığım kadar sıkı sarılıyorum sana, çünkü bu bir veda değil, yeni bir başlangıcın kucaklaması…