Düştü güneş dalgaların dondurduğu taşların üstüne,
Ateşsiz kıvılcımlar çıkararak.
Sustu binlerce deniz damlası,
Saçıldı gökyüzünden denize Işıklar,
Mavinin maviye iz düşümü yaşandı.
Göz kırpmadı hiç güneş istifini bozmadı.
Deniz yine dalgalanıp öfkesini kustu kabardı,
Kabardı şahlandı bir at gibi.
Yukarıda gökyüzü yerde deniz mavi bir saat gibi,
Doğurdukça doğurdu beyaz köpükleri,
Dertli bir adam gibi başını taştan taşa vurdukça,
Martıların çığlığına karıştı sesi.
Fısıldadı hafifçe köpük “Bu benim bahtım.” Dedi.
Günde bilmem kaç kere başım değer taşlara.
Neden böyle hırçındı deniz,
Neden köpürüp duruyordu,
Gece boyu ıslık çalan kayalar,
Ve kayalardan ne istiyordu bu dalgalar,
Karanlığın acısı gündüz görünmüyor ki!
Kara bir ok gibi gece yüreğe saplanan,
En zoru da yıldızın sönüşü ve susuşu dalgaların.
Bilgi ŞAKAR
Eğitimci&Şair&Yazar
