Eski alışkanlıklarım kalmadı artık…
Ne yemeği yağlı seviyorum artık ne de insanların cıvık hareketlerini…
Çayımı şekersiz içiyorum.
Soframı daha geç topluyor, uzun uzun düşünüyorum…
Her gün bir kahve içiyorum, hayatın anlam ve önemini birkez daha anlıyorum…
Mesala umursamıyorum kimseyi, bana kırılmış, darılmış, önemsemiyorum hiçbir şeyi…
Yüreğimin yorgunluğundan mı nedir?
Sadece dinlenmek istiyorum…
İnsanların yorduğunu, kırdığını, sadece ayıplarını gördüğünü geç farkettim…
Kendimi yargıladım, defalarca, sanığı ben olmayan bissürü suçlar yüzünden…
Şimdi af dileme zamanı…
Kendimden ve benimle beraber suça ortak olan bedenimden…
Yazar: Necla Polat Hasbutçu
