İnsan, bir yanılsamayla doğar. Kendisini, bir kök salmışlık hissinin, bir “asla gitmeyecekler” korosunun ortasında bulur. Güven dediğimiz o narin bina, önce en güvendiğimiz dalın sağlamlığı üzerine kurulur. Sanırız ki, o dal bizi en şiddetli fırtınada bile sırtında taşıyacak, kırılsa dahi düşüşümüzü yumuşatacaktır. Oysa hayat, o dalın, rüzgâr değil de, beklenmedik bir çatırtıyla kendi kendini bırakabileceğini gösteren soğuk bir ustadır.
Ve sevgi… Ah, en büyük sevgiler! Onların, dağların doruklarında ebediyen parlayacak bir güneş olduğuna inanırız. Fakat insanoğlu, en çok sevdiği şeyden dahi vazgeçebilen o garip, bencil yaratıktır. Bu vazgeçiş, illaki bir ayrılık mektubuyla gelmez. Bazen, o büyük aşkın yerini usulca bir yorgunluk, bir kayıtsızlık alır. O en kutsal bilinen bağ, bir zamanlar hayatımızın merkeziyken, birdenbire kenara itilmiş bir bibloya dönüşür.
Sadece sevgililik mi? Hayır. Bu acının en keskin yüzü, “kopmaz” dediğimiz bağların, o en eski, en temel direklerimizin, yani ailelerin sessizce çözülmesinde gizlidir. Aradaki kan bağı, bazen ihanetin ve bencilliğin koyu mürekkebiyle silinir.
İhanet, her zaman sırtına saplanan parlak bir hançer değildir. En acıtanı, bir duygu içinde yalnız bırakılmaktır. Bir zafer anını hevesle anlatırken, en yakınının gözlerinde gördüğün soğuk bir sırt dönüştür bu. Ya da en derin kederinde, uzanacak bir el yerine, seni görmezden gelen bir perdenin inmesidir. Bu, seni yarı yolda bırakılmış hissettiren, ruhunu sessiz bir çığlıkta boğan o görünmez darbedir.
İşte bu yüzden, bu yalanlar denizinde, insanın sığınabileceği tek liman kendisi olmalıdır. Çünkü ihanet ve bencillik, insanoğlunun kanına yazılmış bir mirastır. Başkasına yaslanarak kurduğun her hayat, rüzgâra teslim edilmiş bir kumdan kaledir.
En nihayetinde, ne kadar derin sevmiş olursan ol, ne kadar güçlü bağlar kurmuş olursan ol; kendi gölgene yaslanmayı öğrenmek zorundasın. Zira kırılan dalın acısını, terkedilen kalbin sızısını dindirecek tek merhem, kendinle kurduğun o sarsılmaz, o kimseye muhtaç olmayan bağdır. En güvenilir dost, aynada gördüğündür.
Yazar: Selin Kantoğlu
