Seni düşünmek…
Zamanın kıyısında, kelimelerin sustuğu bir eşikte başlıyor.
Bir şiirin kayıp mısrasında gezinmek gibi;
her dizesi sen, her hecesi özlemle dolu.
Varmak değil niyetim,
çünkü bu yolculuk seni her adımda yeniden bulmak…
Sadece zihnimde değil,
kalbimin en kuytusunda yaşıyorsun sen — adı anılmadan bile var olan bir gerçek gibi.
Kimi zaman bir şarkının ortasında çıkıyorsun karşıma,
kimi zaman gecenin en suskun anında…
İçimde adın, bir dua gibi yükseliyor göğe;
ne sesi var, ne sessizliği — sadece seninle dolu bir hissi taşıyor.
Bir rüzgâr esiyor ansızın,
tenime değen serinlikte seni arıyorum.
Bir sokak lambasının titrek ışığında,
gölgelerin içinden sana benzer hayaller çekip alıyorum.
Gökyüzü bile senden bahsediyor sanki,
ama kimse bilmiyor:
Ben senden ibaret bir suskunluğun içindeyim.
Seni düşünmek,
bir ömrü sessizce sevmek demek…
Bir gülüşünü hatırlamakla başlayan,
bir ömrü adını anmadan yaşamakla biten bir masal gibi.
Bazen yangın gibi kavuruyor içimi,
bazen bir su gibi usulca serinletiyor,
ama hep sende başlıyor ve sende bitiyor her şey.
Ve ben her gece,
içimde yalnızca sana ait olan o odaya giriyorum.
Kapısını asla kapatmadığım,
ışığını senden başka kimsenin yakamadığı o yer…
Orada zaman duruyor,
kelimeler susuyor,
ve sadece seni düşünüyorum…
Derya Yağmur
